Ο ποταμός Εύηνος είναι γνωστός και ως Φίδαρης, λόγω των συχνών αλλαγών διεύθυνσής του και της κυματιστής του πορείας, που θυμίζει φίδι, ή Λυκόρμας. Έχει τις πηγές του στα Βαρδούσια όρη και διασχίζει την περιοχή της Αιτωλίας σε μήκος 80 περίπου χιλιομέτρων, δεχόμενος στην πορεία του τα νερά μικρότερων παραποτάμων.
Ο Εύηνος οριοθετεί από ανατολικά την περιοχή της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου και εκβάλλει στη βόρεια ακτή του Πατραϊκού κόλπου. Το εκτεταμένο δέλτα του, στο οποίο έχουν αναπτυχθεί οι σημερινοί οικισμοί Ευηνοχώρι και Γαλατάς, έχει έκταση περίπου 92 τ.χλμ. και είναι από τα μεγαλύτερα του ελλαδικού χώρου. Εγκαταλελειμμένες μαιανδροειδείς κοίτες του στη δελταϊκή πεδιάδα διακρίνονται σε παλαιότερες αεροφωτογραφίες.
Τεχνητή διευθέτηση με ευθυγράμμιση της κοίτης του ποταμού και κατασκευή τεχνητών αναχωμάτων για την προστασία των γειτονικών οικισμών έγινε το 1959, ενώ τη δεκαετία του 1990 κατασκευάστηκε το φράγμα του Αγ. Δημητρίου στην ορεινή Ναυπακτία, μέσω του οποίου νερά του Εύηνου διοχετεύονται στον Κόκκινο, παραπόταμο του Μόρνου για τις ανάγκες της ύδρευσης της Αθήνας.
Προϊστορικά εργαλεία από λίθο και χαλκό που έχουν βρεθεί κοντά στις όχθες του ποταμού, όπως και κτιριακά και ταφικά κατάλοιπα διαφόρων περιόδων, τεκμηριώνουν την ανθρώπινη παρουσία και εγκατάσταση γύρω από το ποτάμι, το οποίο μεταξύ άλλων προσέφερε χερσαία δίοδο επικοινωνίας προς την ενδοχώρα, μέσω παραποτάμιων μονοπατιών που ακολουθούσαν την πορεία του.
Η διάβαση του ποταμού ήταν διαχρονικά δύσκολη και μέχρι την κατασκευή σιδηροδρομικής γέφυρας γινόταν με τη βοήθεια πορθμέων, που γνώριζαν τα περάσματα, όπου ο ποταμός ήταν βατός. Το γεγονός αυτό έχει αποτυπωθεί χαρακτηριστικά στην τοπική μυθολογία, στην οποία ο κένταυρος Νέσσος ήταν ο αρχαίος πορθμέας, που περνούσε τους ανθρώπους στην απέναντι όχθη πάνω στη ράχη του.
