Ιδιαίτερα σημαντική είναι η αναστηλωμένη σήμερα μονή των Ταξιαρχών στα Γουριά του 16ου-18ου αιώνα, χαρακτηρισμένη ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο (ΥΑ ΥΠΠΕ/ΑΡΧ/Β1/Φ33/65313/1784/24-11-1980 – ΦΕΚ 1275/Β/16-12-1980). Βρίσκεται νοτιοανατολικά της Γουριάς, σε απόσταση περίπου 1,2 χλμ. από το χωριό.
Από το μοναστικό συγκρότημα διατηρείται το καθολικό και τα κελλιά της ανατολικής πτέρυγας, ερειπωμένα. Το καθολικό ανήκει στον τύπο της μονόχωρης βασιλικής με δίρριχτη στέγη και ημικυκλική αψίδα που φέρει εφτά επιμήκεις και οξυκόρυφες αβαθείς κόγχες. Οδοντωτό γείσο και λίθινες ταινίες περιζώνουν την έλλειψη της αψίδας. Σε σε μεταγενέστερους χρόνους (1762) ο ναός επεκτάθηκε με την προσθήκη νάρθηκα με χαμηλότερη στέγη, κτίστηκε ο περίβολος και τα κελλιά της ανατολικής πτέρυγας, ενώ προστέθηκαν από ένα ζεύγος αντηρίδων στις μακρές πλευρές του κυρίως ναού.
Στο κέντρο της αψίδας αναγράφεται η χρονολογία 1676, αλλά ο ναός πρέπει να είναι παλαιότερος των πρώτων μεταβυζαντινών χρόνων. Μετά την επανάσταση το μοναστήρι διαλύθηκε, αλλά εξακολουθούσε να έχει ζωή και δράση για 100 ακόμη χρόνια.
Ο ναός είναι κατάκοσμος με δύο στρώματα τοιχογραφιών, από τα οποία το πρώτο έγινε από κάποιον εξαιρετικό ζωγράφο, πιθανότατα τον 16ο αι., ο οποίος γνώριζε την τεχνική της κρητικής ζωγραφικής φορητών εικόνων. Χαρακτηρίζεται από άριστη τεχνική, αριστοκρατικό ύφος, εκφραστικότητα και χρήση της φωτοσκίασης. Αντιπροσωπεύει την υψηλή τέχνη του Βυζαντίου και αποτελεί μία θαυμάσια πινακοθήκη προσωπογραφιών. Η δεύτερη φάση τοιχογράφησης έγινε τον 18ο αι. από λιγότερο ικανό καλλιτέχνη, ο οποίος ακολούθησε τα θέματα του πρώτου.
